Od kilku lat prowadzę zajęcia na studiach prawniczych. Zaczynałem jako sędzia od przedmiotów typowo „zawodowych”, dzieląc się wiedzą praktyka. Po odejściu z sądu staram się łączyć moje doświadczenia zawodowe z dodatkowymi zagadnieniami – na przykład prawniczą komunikacją – pisze Jarosław Gwizdak.

Zawsze zaczynam swoje zajęcia od próby poznania studentów. Chcę się dowiedzieć, skąd czerpią wiedzę o świecie i prawie, czym się interesują i dlaczego wybierają taki kierunek studiów.

Odpowiedzi na ostatnie pytanie mnie nie zaskakują, wciąż funkcjonuje obraz prawnika, który dobrze zarabia i potrafi się odnaleźć w każdej sytuacji. Również zainteresowania studentów od pewnego czasu stały się coraz bardziej „światowe” – obejmują podróże, zwiedzanie i poznawanie różnych kultur.
Najciekawsze dla mnie są odpowiedzi dotyczące źródeł informacji. Temu, że jest to internet, a nie tradycyjne media, nie można się dziwić. Zastanawia mnie, że coraz częściej są to źródła co najmniej pośrednie. Za studenta, ucznia, zainteresowanego treści analizuje ktoś inny. Internetowy pośrednik. A pośrednicy bywają bardzo różni.

„Prawniczy influenserzy”

Moja była koleżanka po fachu, sędzia łódzkiego sądu okręgowego (obecnie w stanie spoczynku) – Anna Maria Wesołowska – ma na swoim koncie chyba najintensywniejsza akcję edukacyjną w dziejach polskiego wymiaru sprawiedliwości.

Przez lata prowadziła rozprawy nie tylko w budynku macierzystego sądu, ale na ekranach niemal całej Polski. Programy emitowano przez kilka telewizyjnych sezonów, łącznie nakręcono 694 odcinki.
Rozpoznanie sprawy, przerywane reklamami i zapowiedziami innych programów, udawało się zawsze w trakcie niecałej godziny. Przez pierwsze lata emisji telewizyjna rozprawa trwała 44 minuty, potem zaledwie 33 (!). Sąd na ekranie telewizora pracował coraz sprawniej i szybciej. Zupełnie inaczej niż prawdziwy wymiar sprawiedliwości.

Jarosław Gwizdak był gościem Marka Czyża

Dzięki sędzi Wesołowskiej przeciętny obywatel mniej więcej wiedział, czego może spodziewać się w sądzie. Problem w tym, że często zakładał, że to, co widział na ekranie, powtórzy się w budynku sądu. Że wyrok zapadnie na pierwszej rozprawie, że stawią się wszyscy świadkowie, że sąd będzie się komunikował w sposób zrozumiały.

Dlatego czasem obywatel był rozczarowany tym, że w sądzie nie wygląda jak w telewizji. Ale i tak, Anna Maria Wesołowska była chyba pierwszą polską „prawniczą influenserką”, o takich zasięgach i takim wpływie na odbiorców. Była kompetentna i profesjonalna. Komunikowała się ze zwykłym obywatelem. To był wielki sukces.

Teraz jest gorzej

Obecnie o prawie w internecie może mówić każdy. Każdy, kto miał z nim jakikolwiek kontakt. Studenci pierwszych lat prawa, aplikanci czy uznani profesorowie są traktowani przez odbiorców tak samo. Liczy się tylko to, żeby przyciągnąć widzów czy słuchaczy. A kompetencje, doświadczenie, wiedza? Czasem nie mają znaczenia.

Wyobraźmy sobie, że porad medycznych udzielają na tej samej platformie profesorowie i studenci pierwszego roku, uznane autorytety i zwykli szarlatani. Z czyjej porady skorzystamy, gdy stan naszego zdrowia się pogorszy? Odpowiedź na to pytanie wydaje się oczywista.

Dlatego jeśli chcemy zaczerpnąć szybkiej (i darmowej) porady u „mecenasa Google”, warto wnikliwie przyjrzeć się osobie, która nam tej porady udziela.

Nie wszystko złoto, co się świeci; nie każdy ekspert jest prawdziwy.

Jarosław Gwizdak
Prawnik, były sędzia, wykładowca Akademii WSB w Dąbrowie Górniczej

REKLAMA

zobacz także

Skrzydlaci poskramiacze komarów wracają do Sosnowca

Piekary Śląskie. Szyb „Julian I” przekazany miastu

Fot. Archiwum

Jarosław Gwizdak dla Dziennika Metropolii: Czego o prawie się nie dowiemy?